Язмыш күперләре

И­ке оеш­ма­ны ку­шып, бер­сен ге­нә кал­ды­ру сә­я­сә­те мәй­дан­га чы­гып, бу хак­та фәр­ман да ире­шеп, хез­мәт­тәш­лә­рем хә­веф­кә төш­те­ләр. Кү­бе­се яңа ху­җа­лар кар­шы­сы­на ләб­бәй­кә то­тар­га йө­ге­реп, үз­лә­ре­нең кем­лек­лә­рен­нән хә­бәр­ләр би­реп, дә­рә­җә­лә­рен сак­лап ка­лу, эш урын­на­рын югалт­мау өчен ты­рыш­лык­ла­рын күр­сә­тә баш­ла­ды­лар.

Шун­дый­лар­дан бер дус­тым:
— Мин ин­де кү­пер сал­дым. Алар ми­не үз ит­те­ләр. Уры­ным­ны да сак­лап ка­ла­чак­ла­рын, зы­ян да ки­тер­мә­я­чәк­лә­рен вәгъ­дә ит­те­ләр. Син ни­чек?— ди­де.

— Бар­га­ным да, күр­гә­нем дә юк алар­ны. Яз­мыш­тан уз­мыш юк!— дип, би­та­раф­лы­гым­ны бел­дер­дем.— Ба­ры­бер кем­не дә бул­са кыс­кар­та­чак­лар бит ин­де. Әгәр дә бу бә­ла ми­нем баш­ка тө­шә­чәк икән, нәр­сә эш­ли алам?

— Ба­ры­гыз, сөй­лә­ше­гез, мон­дый ва­кыт­та их­ты­яр­сыз га­мәл кы­лыр­га яра­мый!— ди­де ул, бик дө­рес һәм урын­лы ки­ңә­шен би­реп. Әм­ма ба­ры­бер дә үзем­не ат­лап уза ал­ма­дым. Бә­хе­тем тәкъ­дир ку­лын­да иде.
Һәм ме­нә тер­сә­гем­не теш­ләр­гә ту­ры кил­де. Ал­дан юл са­лып, кем­лек­лә­рен бел­де­реп куй­ган хез­мәт­тәш­лә­рем яңа оеш­ма­да дә­рә­җә­лә­рен дә, урын­на­рын да сак­лап кал­ды­лар, хәт­та кай­сы­ла­ры юга­ры­рак мәр­тә­бә­ләр­гә дә кү­тә­рел­де. Хә­ер, ми­ңа да урын тап­ты­лар, аны­сы. Әм­ма дә­рә­җәм­дә шак­тый тү­бә­нәй­теп, җан­на­рын сык­ра­тып кы­на бо­лар­ны эш­лә­де­ләр. Хә­лем ха­рап икән­ле­ген тө­шен­дем.

Ә ва­кыт ба­ра тор­ды. Аның үз илә­ге аша ке­ше­ләр­не уз­ды­ру га­дә­те бар. Элек­ке­ге хез­мәт­тәш­лә­рем­нән ни­чә­мә та­ны­шым тү­бән­гә ко­ел­ды­лар. Те­ге ки­ңәш бир­гән дус­тым, бер көн­не оч­рап:
— Бу оеш­ма­да ху­җа­лар ба­ры­сы да ах­мак­лар икән,— дип, ми­ңа озак кы­на тел сан­ду­га­чын сай­ра­тып ал­ды. Но­ты­гы кай­нар һәм авыр иде.

Сүз­лә­ре тө­кә­нү­гә: “Дус­тым, их­ты­я­ры­гыз көч­ле тү­гел­ме­ни сез­нең, ни­гә әле яз­мыш­тан өс­тен чы­гу те­лә­ге­гез­дән ки­ре кайт­ты­гыз?”— дип со­ра­мак­чы идем, ул, сүз баш­ла­вым­ны тың­лар­га да те­лә­ми­чә:
— Сез — бә­хет­ле! Бар га­мә­ле­гез­не дә акыл бе­лән баш­ка­рыр­га ни­чек ба­шы­гыз җи­тә?— дип со­рау бир­де.

Бу сүз­лә­ре ко­тым­ны ал­ган­дай бул­ды­. Фи­кер­лә­рем та­рал­ды­лар да кит­те­ләр. Шу­лай да: “Яз­мыш­тан уз­мыш юк!”— ди­мәк­че идем, ан­на­ры аның үзе­нең дә шул хак­та әйт­кән икән­ле­ген тө­ше­неп өл­гер­дем. Җит­мә­сә, ми­не бә­хет­ле дип ата­ды бит!

Дус­тым­ның ул ара­да ке­сә те­ле­фо­ны­на шал­ты­рат­ты­лар, сөй­лә­шеп ал­ды да:
— Ми­не кө­тә­ләр!— дип ки­теп бар­ды.

Шун­да бе­раз­га уй­га би­ре­леп тор­дым. Чын­нан да бә­хет­ле ке­ше­ләр ге­нә үз­лә­рен яз­мыш ку­лы­на тап­шы­ра ала­лар икән, бә­хет­сез­ләр да­и­ми рә­веш­тә их­ты­яр­га та­я­ныр­га мәҗ­бүр­ләр шул ди­я­рәк фи­кер йөр­теп, үзем өчен сө­е­неп ал­дым. Әм­ма шун­да кү­ңе­лем­дә со­рау да ту­ды: “Бәл­ки без их­ты­яр-те­ләк­лә­ре­без ар­ка­сын­да бә­хе­те­без­не ки­ме­тә­без­дер, яз­мы­шы­быз­ны бо­зып ку­я­быз­дыр?”

Бу уем көл­ке то­ел­ды. Ел­ма­еп ки­теп бар­дым.

Фәрит ЯХИН